| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
NIEpoeta
Pewnego dnia
obudziłem się
wiem z opowiadań,
gdyż sam nie pamiętam
Był pan i pani
w białym fartuchu
i kobieta ciepła,
która mnie obudziła
Wstałem więc
i poszedłem, biegłem,
znów szedłem,
na chwilę usiadłem,
odpocząć chciałem,
zmęczenie ogromne
kazało mi usnąć,
położyłem się więc.
Cały zmarszczony
zamknąłem powieki,
szybko dzień zleciał
usnąłem na.... chwilkę?
NIEpoeta
Skoro nie Ty, skoro nie ja
To co będzie prawdą?
Obracałam się w świecie fałszu, którego nienawidziłam
Człowieka kochałam…
Byłam ludzką, słabą marionetką,
która miała nadzieję, że nie skończy jak pozostałe,
której obiecano miłość i zapewniano o jej ludzkości…
Zużyta, połamana, wyrzucona w kąt,
jak inne… zraniona… choć prawdziwego losu tamtych nigdy się nie dowie…
Drewno spróchnieje poczym się rozleci
Pamięć też zaniknie, choć zapewniano ją o chęci nie zapomnienia…
choć zapewniano… kłamano…
bawiono się! Znów się bawiono!
Lecz nie wiedziano, że tak właśnie skończyła grać rolę
w ostatnim życiowym teatrze
a za sznurki pociąga ją ktoś, komu tak bardzo ufała
i z chęcią uginała się przy każdym ruchu
ktoś trwający w bólu i pragnący aby i ona ten ból poczuła
ktoś tonący w obłudzie i zmęczony od swoich kłamstw…
bezsilny wobec siebie i silny dla innych…
ktoś…
nie masz prawa zadawać mi bólu
nie masz prawa łaknąć cierpienia
obiecywać, zbliżać się i porzucać
nie masz prawa i nie masz powodu
tchórzostwo chcesz ukryć pod
złudnym wrażeniem niezależności
zobaczymy mój drogi, zobaczymy
„ chociaż wszystko w mroku tonie,
tkliwy płomień mocno płonie
prawdziwa miłość nie zazna ukojenia
prawdziwa miłość dokona zemsty…”
nie masz prawa żyć na świecie
między ludźmi, których ranisz
nie masz prawa żyć w samotności
ze złem… bo i one kiedyś się od ciebie odwrócą …
ma muzo… muzo wszechczasów…
Śpij moje dziecko, śpij dziecino…
Ja teraz muszę iść… porozganiać wilki tańczące w ogrodzie,
Zapalić światło na podwórzu, napoić chochliki by nie wymarły z pragnienia
Zbudzić Stróży, musnąć delikatnie wszystkie róże w ogrodzie
ryzykując, że zostawią rany na mych dłoniach…
Śpij moje dziecko, śpij dziecino…
Ja muszę pozamykać wszystkie drzwi, nie dopuścić, by do domu wtargnął jakiś oszust
łaknący posiąść cały nasz majątek, wszystko co razem udało nam się zebrać…
A potem… potem usiądę spokojnie przy Twoim łóżku,
będę patrzeć na Twe rzęsy cicho splecione ze sobą
rozkoszne rumieńce spoczywające na Twych policzkach bez obawy, że ktoś je stamtąd przegoni…
na lekko rozchylone usta, o które co chwilę zahacza powietrze, dłonie podrygujące czasem…
przy otwartym oknie będę patrzeć na wiatr wpleciony między kosmykami słoneczno-księżycowych włosów…
Będę patrzeć, trwać przy Tobie… aż słodki Morfeusz rozpocznie swoją opowieść… aż będę wiedziała, że mogę odejść, aż będę pewna, że jesteś bezpieczny przy swoich marzeniach… w swoim śnie… aż będę pewna, że nie stanie Ci się nic złego….