| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Nie radzisz sobie ze stresem?
Wkurzyła Cię jakaś menda?
Jest sposób na ukojenie nerwów:
Wyobraź sobie siebie nad strumieniem.
Ptaki ćwierkają w rześkim, górskim powietrzu. Nic Cię nie rozprasza.
Jesteś całkowicie oddzielony od tego, co nazywamy "światem zewnętrznym".
Cichy dźwięk wody z oddalonego wodospadu spada łagodną kaskadą.
Woda w strumieniu jest idealnie przejrzysta.
...............
Bez trudu dostrzegasz twarz osoby, którą trzymasz pod wodą...
Nie powiem Ci, że Cię kocham,
bo zrazu karzesz mi przestać
Nie powiem, że tęsknię,
że chcę czuć Cię przy sobie
nie powiem…
Jak bardzo brakuje mi Twojego szeptu,
delikatności, Twej banalności
żeber rozgrzanych, skóry spoconej
nie powiem…
Włosów Twych kruczych
miękkością, księżycem rozwianych
i wnet poukładanych
nie powiem!
Oczu błądzących, nagości, pieszczot
dłoni, muzyki, zapachu, oddechu
koszuli rozpiętej, humoru, skojarzeń,
głupoty, głosu, zabawy, uśmiechu
sposobu mówienia, przede wszystkim Twej mowy
Rozmowy!
Nie powiem,
jak bardzo brakuje mi Ciebie…
Smutnym ten smut jest
bo jaki ma być smut?
Smut by chciał, ale chcieć nie może
bo cały w swoim smutku smutny jest…
To taka inna miłość
to taka, kiedy kochająca kocha
i płakać też musi
i smucić się straszliwie
bo kochać nie może
Nie może być sobą
ni czynić co natura i serce jej każe
nie może kochać
bo kochany nie chce
nie chce kochanym być ni podziwianym
i nie zasługuje na to by być kochanym
Lecz ona chce go kochać!
nie może…
To taka właśnie miłość jest
kiedy kochać się zabrania
lub nawet nie wypada
Skrycie się kocha,
lub kocha się mało
bo się nie może kochać
tak jakby się chciało
Płakałam,
ale już nie płaczę
już nawet serce zmrożone
z bólu nie kołacze
już nie ma miłości
nie ma też więc smutku
lecz strachliwe wspomnienia
przywarły do kości
boją się odgadnięcia
boją powrotu zdarzeń
tłuką aż do zniszczenia
o szybę moich wyobrażeń
tłuką, skamlają, krzyk na mej skroni
niechcący pozostawiają
ciągle mnie gwałcąc
nie mając już słabszej broni
wrzeszczę „precz!” skowycząc niedbale
gnam je aż nad rzekę tamtych niepowodzeń
lecz one wracają nie nużąc się wcale
i każą mi dalej „kocham” wołać co dzień…