...

Płakałam,

ale już nie płaczę

już nawet serce zmrożone

z bólu nie kołacze

już nie ma miłości

nie ma też więc smutku

lecz strachliwe wspomnienia

przywarły do kości

boją się odgadnięcia

boją powrotu zdarzeń

tłuką aż do zniszczenia

o szybę moich wyobrażeń

tłuką, skamlają, krzyk na mej skroni

niechcący pozostawiają

ciągle mnie gwałcąc

nie mając już słabszej broni

wrzeszczę „precz!” skowycząc niedbale

gnam je aż nad rzekę tamtych niepowodzeń

lecz one wracają nie nużąc się wcale

i każą mi dalej „kocham” wołać co dzień…