| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 |
"Ty nie jesteś moją prawdziwą miłością
nie pytaj się mnie co to wierność
nie jesteś pierwszą ani ostatnią
a jednak..jesteś pierwszą..
tak Ci tylko powiedziałem
kocham Twoje oczy, Twoje usta
nie mów nikomu, spotkamy się niebawem
młoda nie świruj"
"wiem...nie chcę..."
"Gdy ktoś, kto mi jest światełkiem...
...gaśnie nagle w biały dzień..."
było... lecz gasło... aż w końcu zgasło...
rodzi się coś nowego
ale... czy lepszego?
mniej bolesnego?
prawdziwego?
rozsądnego?
czy... TRWAŁEGO?
Rzeczy, które sprawiają, że płaczę…
bezsilność
brak Ciebie, poczucie, że zapomniałeś
kłótnia wypominająca wszystkie wady
wywody dotyczące szkoły…
przykrość, zgnojenie, okrutne zrównanie z ziemią
gdy się napompuję negatywnymi emocjami i w końcu nawet bzdura sprawia ze wybucham
niegdyś sam uśmiech bądź jakakolwiek mina mojej miłości
samotność
moment, w którym ktoś patrząc mi prosto w oczy mówi „zawiodłem się na tobie…”
gdy siedzę sobie spokojnie a tu nagle jakiś utwór, zapach, który przypomina mi dawne chwile
gdy za dużo myślę… najczęściej o śmierci
gdy śni mi się coś złego…bardzo często budzę się wtedy z płaczem i popłakuję tak sobie dobre kilkadziesiąt minut…
jesienna deprecha… ryczę wtedy prawie bez przerwy…
uczucie bycia niepotrzebnym
Ze wzruszenia…szczęścia może…
gdy widzę uśmiech starszej osoby, szczególnie wdzięczności
ludzie żebrający na ulicy… a jak jeszcze dany żebrak uśmiechnie się, gdy rzucę mu parę groszy… a już najgorzej gdy żebrak ten ma piękne oczy…
scena z Króla Lwa, w której Samba podchodzi do Mufasy i woła „tato…”
Scena z Titanica, gdy Leo zamarznięty znika w głębi oceanu… (niektórych śmieszy motyw z wąsikami lodowymi)
Scena z „Charlie i fabryka czekolady”, gdy tenże chłopiec biegnie ze złotym biletem do domu
Gdy ktoś dostaje coś, na co ciężko zapracował i zasłużył… i jego radość przeogromna
Gdy śpiewa… Paweł… najczęściej na koncertach, na których panuje mrok i chwytający za serce klimat…to sytuacja, której nie potrafię sobie wytłumaczyć w żaden racjonalny sposób
samo słowo „samotność”…
szczerość, która nie boli a krzepi
gdy widzę czyjeś łzy… no nie mogę się opanować wówczas
Pragnęłam kiedyś być pewną siebie
W głębi serca niezniszczalną
Tą, która pod wiatr ciągle goni
Zahartowaną, życiową istotą
Pełną wigoru, namiętności i żądzy
I stałam się nią…
Pewność zgubną niestety była…
Zaciągnęła przed krzywiznę prawdą lśniącą
Pokalała oczy i wszystkie morale…
Poszarpała, przygniotła, zbezcześciła strzępy
cicho chwiejące się między żebrami…
tak bardzo zraniła…
A teraz, niby wzmocniona, lecz słaba
Niezdecydowana, bojaźliwa…
Skażona…
Chciałabym być tak niewinna, tak czysta, by zauroczyć
Twą duszę słodyczą wypełnioną…
By mieć jeszcze choć trochę niebolesnych wspomnień
By szydercze uśmiechy zniknęły sprzed oczu
A okrutny obmacujący wzrok nie kalał już tak bardzo…
Chciałabym umieć płakać tak jak kiedyś…
Chciałabym potrafić, być tą iskrą nieznaczącą nic wśród blasku porannego…
Chciałabym być kimś, niż tylko kroplą czasu…
Chciałabym znów posiadać tyle siły, by móc Ci powiedzieć…
Chcę Cię kochać…