Żądze

Pragnęłam kiedyś być pewną siebie

W głębi serca niezniszczalną

Tą, która pod wiatr ciągle goni

Zahartowaną, życiową istotą

Pełną wigoru, namiętności i żądzy

I stałam się nią…

Pewność zgubną niestety była…

Zaciągnęła przed krzywiznę prawdą lśniącą

Pokalała oczy i wszystkie morale…

Poszarpała, przygniotła, zbezcześciła strzępy

cicho chwiejące się między żebrami…

tak bardzo zraniła…

A teraz, niby wzmocniona, lecz słaba

Niezdecydowana, bojaźliwa…

Skażona…

Chciałabym być tak niewinna, tak czysta, by zauroczyć

Twą duszę słodyczą wypełnioną…

By mieć jeszcze choć trochę niebolesnych wspomnień

By szydercze uśmiechy zniknęły sprzed oczu

A okrutny obmacujący wzrok nie kalał już tak bardzo…

Chciałabym umieć płakać tak jak kiedyś…

Chciałabym potrafić, być tą iskrą nieznaczącą nic wśród blasku porannego…

Chciałabym być kimś, niż tylko kroplą czasu…

Chciałabym znów posiadać tyle siły, by móc Ci powiedzieć…

Chcę Cię kochać…