| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
Ironia losu? czy teatr tragiczny?
Nie dajmy się śmierci...nie wierzmy w nią...tylko wówczas możemy żyć wiecznie...
Maciek, przyjacielu...odpływasz na łodzi swoich przeżyć, splecionej ze ściskających za gardło wspomnień, po morzu łez wypłakanym już... odpływasz tak spokojnie, a my cierpimy... pamiętam nasze rozmowy...o miłościach, o marzeniach, wszystko pamiętam... urzeczywistnię je...
Poszłam w to miejsce, w którym byłam tak niedawno... Stanęłam nad zimną marnurową płytą, odgarnęłam leniwe połacie śniegu i drżącą ręką wręczyłam Ci różę purpurą tryskającą, zawsze lubiłeś ten kolor, pamiętam. Przysypywana coraz to nowymi płatkami zmrożonego deszczu przylegała do Ciebie tak mocno... a ja stałam wciąż... modliłam się, krople zaczęły toczyć się po twarzy...takie biedne, słabe, niewinne i wątłe... takie jakie było Twoje serce a mimo tego kochało tak mocno... i tak mocno pragnę Cię zapamietać, nawet nie masz pojęcia jak trudno mi się z tym pogodzić, że muszę tyle wysiłku włożyć by przypomnieć sobie Twoją twarz taką jaka była, zarumieniona i uśmiechnięta, jak ciężko nawet zmienić te błahe codzienne rzeczy, jak chociażby nawyk pisania Ci kilku słodkich słów na dobranoc...tak bardzo mi tego brakuje...tak boli...i tak niewidzialnie to przeżywam... może chciałbyś codziennych łez, rozpaczy i smutku, ale ja nie potrafię pokazać ludziom mojej wykrzywionej twarzy...
Godziny przy piórze- one leczą rany
one też wstrzymują od ran zadawania...
Siedzenie po ciemku…
Na starej kanapie… w opustoszałym, cichym domu, w którym wyczuwało się dusze wszystkich ludzi niegdyś w nim mieszkających…
Godzinne rozmowy…i jego zaborczość…
Wplatanie palców w jego włosy…
Uczucie ciężaru jego głowy i dłoni na moich kolanach…
Szepty…szelest skóry upojonej muzyką…
Dotyk…delikatny…miękki…zmysłowy…męski…że aż płakać mi się chce, że chwile te nie wrócą już…
Przyjacielu...
Jeśli któregoś dnia poczujesz, że chce Ci się płakać, po prostu zadzwoń do mnie...
Nie obiecuję, że Cię rozbawię, ale mogę płakać razem z Tobą...
Jeśli któregoś dnia zapragniesz uciec, nie bój się do mnie zadzwonić...
Nie obiecuję, że Cię zatrzymam, ale mogę pobiec razem z Tobą...
Jeśli któregoś dnia nie będziesz chciał nikogo słuchać, zadzwoń do mnie...
Obiecuję być wtedy z Tobą i obiecuję być cicho...
Ale jeśli któregoś dnia zadzwonisz i nikt nie odbierze...
Przybiegnij do mnie bardzo szybko...
Mogę Cię wtedy potrzebować...