| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
-Wierzysz w cuda?
-Tak
-Na prawdę? A widziałaś jakiś cud?
-Cud? Oczywiście.
-Jaki?
-Ciebie
-Mnie? Czyżbym był cudem?
-Tak
-Nie rozumiem
-Oddychasz. Masz delikatną i ciepłą skórę. Twoje serce bije, widzisz, słyszysz, biegasz, myślisz, śmiejesz się, kochasz, płaczesz. Jesteś moim cudem.
Spisz jeszcze... Na Twych rzęsach -- skra drobna poranku.
Strachy śnią się twej dłoni -- bo i drga i pała.
Oddychaj tak -- bez końca. Czaruj -- bez ustanku.
Kocham oddech Twej piersi, ruch śpiącego ciała.
Budzić Cię, nad ranem ciężarem na wpółsennych palców,
zanim zadzwoni budzik, przed podróżą; nim
szum ludzi, dworcowe poczekalnie, perony
wezmą nas na własność, otoczą metalową powłoką,
zimnem. Światło dopiero montuje swoje instalacje,
z mroku wytrąca porzucone ubrania, książki - i sól
nadmorskiego brzasku
przesypuje się na wewnętrzny parapet. Chmury coraz mocniejsze,
skomplikowane: obroty powolne
ciężkiej jazdy -- nad skrzydłami
mew; papier milimetrowy pamięci zatrzyma drobiazgi.
Unerwione jak płatek ucha, opuszki ust; ten gest,
sposób, w jaki odpinasz pasek zegarka i zsuwasz
z przegubu -- jest teraz czarną skrzynką znalezioną
na płyciźnie nocy. W strużynach
snu; dotyk jak otwieranie
zgłoski, przeciągnięcie jej w szept...
Obudzić się, słuchać -
jak zrywają się ścięgna tamtych godzin, i minuty wracają
i wiodą, już pozbawione chronologii
samoistne życie drga magnetyczna igła-
pamięć
Dziękuję Ci za spędzone z Tobą chwile,
Za Twój radosny uśmiech i spojrzenie miłe,
Za Twoją czułość i zrozumiałość,
I w trudnych chwilach pocieszenie,
Za Twą cierpliwość i wytrwałość,
Za Twych gorących ust rozkosz całą,
Za ciepło Twego wtulonego ciała,
Za to, że gdy ja się poddałam,
Ty się nie poddałeś,
A najbardziej dziękuję Ci za miłość,
Naszą kruchą, lecz wspaniałą
Miłość co wprawia w ruch gwiazdy i słońce.
Prócz niej tu nie mam żadnego obrońcy -
człowiek niepewny, w mrocznych głębiach lasu,
w życia wędrówce, na połowie czasu.
Ile tu na raz
świata dookoła -
radosny nadmiar,
chaos wesoły.
I z każdej chwili,
i z każdej rzeczy
daje znak życia
wieczna męskość.
Jest w oczach ludzi
blask niegasnący,
miłość co wprawia
w ruch gwiazdy i słońce
w życia wędrówce,
na połowie czasu,
przede mną światłość
i we mnie światło.
Trwaj chwilo piękna
- wołam w zachwycie -
wiecznie zielone
jest drzewo życia
Jakie jest piękne
to, co nie piękne,
jakie niezwykłe
wszystko, co zwykłe.
Mogło nic nie być,
a jest to wszystko -
wiecznie zielone
O szarej godzinie przemienienia,
Rozepnę wszystkie Twoje guziki,
Uważnymi zachłannymi palcami
na nagiej skórze napiszę
magiczne formuły.
I nie będziesz już miał sił odejść
Chyba, że na chwilę i zaraz powrócisz
Kształtować mnie ciepłymi palcami rzeźbiarza.