Północ mojego życia (chciałabym tak kiedyś…poczuć...

teraz to nie gwiazda spadająca

iskrząca się wśród tylu innych

teraz to nie jej czas, nie jej setne sekund

teraz to świetliki, zmory nocne

bo za dnia wszystkie śpią

chciałabym tak jak i one

nocą ożywać i zwracać rozmarzone spojrzenia ku sobie

sprawiać, że piękne męskie źrenice

wędrują tuż za moim światłem

czuć się nieosiągalną i niezdobytą

bo nikt nie może mnie pochwycić

lub nie chce… naruszyć pancerza

dlaczego nie chce?

No właśnie… boi się…

a o świcie… niknąć powoli,

czuć na skrzydłach woń księżyca

czuć to piękno, które mija

a za dnia… w dzień już bym nie istniała

jakiż byłby to luksus

jakże mało strapień

i ileż ominęło by mnie rozczarowań!

śniłabym tylko uroczo

o zmoczonej rosą Nibylandii…