Lot - Rafał

Jak zwykle przeklęta godzina, trzecia nad ranem.

Po głowie plątają się myśli o końcu, spokoju,

ciszy. Myśle już teraz właściwie tylko o tym co by

było... co by było gdy by mi się udało... brak

uczuć, nic już nie boli, nie ma tego głupiego

przeświadczenia że jeszcze warto się starać...

nigdy nie było warto... ani dla siebie, ani dla

ciebie, ani dla nikogo innego. To wszystko jest

okupione zbyt dużym bólem. Bo jeżeli znasz uczucie

lotu, unoszenia się daleko, zapomnienia, ... czy

możesz żyć przykuty do ziemi kiedy znasz smak

wolności? To zbyt dużo. Jeżeli teraz latasz... ,

od razu, bez namysłu powiesz "warto", " ja

potrafię"... to tylko złudzenie. Kiedy lecisz masz

uczucie siły... potrafisz wszystko i możesz

wszystko.... ale nie bierzesz pod uwagę że ona

może ci złamać skrzydła.... jednym tylko cichym

szeptem.... "to koniec"....  

Co wtedy zrobisz.... latający człowieku. Szybując

wysoko w górze, spostrzeżesz że to tylko iluzja,

to wszystko się rozmyje, zniknie! Bezkres chmur 

dokoła zmieni się w czarną ziemie, niebieskie niebo

w czarne sklepienie piekła... powietrza nie

będzie.... nagle zabraknie powietrza. Coś co do

tej pory było oczywiste stanie się nierealnym

marzeniem.... wyginasz się w skurczu, ta siła... ,

to uczucie... , ono cię rozsadza od środka... nie

potrafisz nad nim panować, nie masz siły, i

kończysz jako upadły anioł. Ty który jeszcze tak

nie dawno szybowałeś wśród chmur, majestatycznie,

nie zwracając uwagi na śmieszne robaki gdzieś w

dole, teraz stałeś się jednym z nich. Ty, tak

wielki tak potężny, teraz jesteś nikim, garstką

pyłu która nie może zapanować nad konwulsjami

swojej powłoki. Jesteś nikim, nigdy nic nie

znaczyłeś, i pewnie nigdy juz znaczyć nie będziesz,

wyrwany ze swojego snu... czy nadal jesteś

wszechmocny? Czy nadal myślisz naiwnie "mogę

wszystko!" ? Tak właśnie myślisz... ale to

normalne dla tych którym nikt skrzydeł nie

odebrał.... <jeszcze>