Ej weź to czart, weź to czart!

Nie, nie żałuję, że Cię poznałam

Jak mogłabym żałować?

Tyle pięknych chwil spędziliśmy razem,

Tyle rzeczy razem zbudowaliśmy

Tyle było ciepła, miłości, zrozumienia

Namiętności, szaleństwa, uciechy

Tyle bólu, cierpienia, krzywd,

Łez, goryczy, smutku

Ale nie, nie żałuję

Tyle przeprosin? Mało przeprosin,

Ale za to w jakim stylu

Tyle tuliliśmy się do siebie po każdej kłótni

Tak.. wszystkiego tyyyyyle!

Nie, nie żałuję

Wiedziałam, ale nie chciałam dopuścić

do siebie tej myśli, że tak to się skończy

To wisiało w powietrzu, a ja chciałam

To wszystko ratować

I walczyłam

Wierzyłam, że przetrwamy

Ale po Twoim kategorycznym „nie”

Już nie ma odwrotu

Bo decyzje zawsze należały do Ciebie

Już się tak więcej nie dam

Zastanowię się po stokroć nim coś zacznę

To się zaczęło samo..

Dopilnuje, by już tak nie było

Ale nie żałuje

Jak mogę żałować?

Jesteśmy tylko ludźmi

Mamy swoje gorsze dni, popełniamy błędy

Nie nazwę tego błędem, przecież chciałam tego

I nie naprawię tego, ale nauczyłam się czegoś

Nie zabiło mnie, więc wzmocniło

Mam dość mężczyzn w moim życiu,

żeby nie czuć takiej feministycznej pustki

Mam ich na odległość i troszkę bliżej

Wszystkich darzę sympatią

Przyjaciele są przy mnie

Jest nam dobrze

Ale bliżej wiązać się nie będę

Broń Boże! Nie żałuję! Rozumiem,

Po prostu Cię rozumiem

Urazę mam tylko o to, że skończyłeś to w taki sposób.

Nic więcej, nic, choć według innych, powinnam..