Bez tytułu

…każdy szept, szelest kurzu opadającego na błyszczący papier

stękanie wysłużonych już konstrukcji budynku, tykanie zegara

świst powietrza próbującego dostać się przez nieszczelne drzwi

odgłos odginających się sprężyn pod materacem, dzwonki w uszach

szum przejeżdżających samochodów, stukot gałęzi uderzających o okno

szemrane rozmowy w pokoju obok, huki, trzaski,

nawet ciche skrobanie owadzich nóg po suficie…

wszystko sprawia, że marznę od dreszczy

bezlitośnie przechodzących po skórze ze strachu

niczym wielkie ludzkie mrowisko…

cisza nigdy nie istnieje…

(a do tego koszmarnie boję się ciemności…)