Bez tytułu

"(...)
Jak to się ciało twarde
tak w piasek albo glinę
zamienia w moich dłoniach,
pragnienie każde - w winę.

Jak to się - kiedy dotknę
kwiat przeobraża w ciemnosć,
a poszum drzew w głuchotę,
a chmury - w grzmot nade mna.

Jak to ja nieobaczny
mijam, sam sobie błahy,
i rzezbę zanim zacznę,
marmur wypełniam strachem.

Jak to ja nasłuchuję
błyskawic w niebie trwogi.
Jakże to ja nazywam
każde czynienie - Bogiem?

Otom strzęp oderwany
od drzewa wielkich pogód,
sam swym oczom nie znany,
obcy swojemu Bogu.

Oto słyszę, jak w popiół
przemieniam się i kruszę.
I coraz mniejszy ciałem,
wierzę we własna duszę."

                   K. K. Baczyński